-
1 rąbać
глаг.• изрубить• накалывать• порубить• прорубать• рубить• рубиться• сечь* * *rąb|ać\rąbaćie, \rąbaćany несов. 1. рубить;\rąbać drwa рубить (колоть) дрова; \rąbać szablą рубить саблей;
2. разг. резать, говорить без обиняков;\rąbać prawdę (w oczy) резать правду в глаза;
3. разг. резко критиковать, громить;4. прост. трескать, лопать; ● gdzie drwa \rąbaćią, tam wióry lecą посл. лес рубят — щепки летят+2. rznąć, rżnąć 4. wcinać
* * *rąbie, rąbany несов.1) руби́тьrąbać drwa — руби́ть (коло́ть) дрова́
rąbać szablą — руби́ть са́блей
2) разг. ре́зать, говори́ть без обиняко́вrąbać prawdę (w oczy) — реза́ть пра́вду в глаза́
3) разг. ре́зко критикова́ть, громи́ть4) прост. тре́скать, ло́пать•- tam wióry lecąSyn: -
2 hauen
hauen vt ( haute oder hieb, gehauen oder reg gehaut) Nagel wbi(ja)ć (in A w A); Loch wyrąb(yw)ać (in D w L); Relief <wy>rzeźbić ( in Stein w kamieniu); reg Baum zrąbać pf; fam. ( schlagen, prügeln) tłuc, kropić < kropnąć>, grzmocić < grzmotnąć>, zdzielić pf ( ins Gesicht w twarz, auf den Kopf po głowie);etwas in Stücke hauen rozbi(ja)ć w (drobne) kawałki; ( schleudern) grzmotnąć pf; v/i fam. tłuc, walić ( gegen die Tür w drzwi; mit der Faust auf den Tisch pięścią w stół); rąbać ( mit dem Säbel szablą); uderzyć się pf, fam. grzmotnąć się pf ( mit dem Knie an oder gegen den Tisch kolanem o stół); v/r fam. sich hauen ( raufen) <po>bić się, tłuc się;sich ins Bett hauen zwalić się pf do łóżka
См. также в других словарях:
rąbać — I {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk IIa, rąbaćbię, rąbaćbie, rąbaćany {{/stl 8}}– rąbnąć {{/stl 13}}{{stl 8}}dk VIa, rąbaćnę, rąbaćnie, rąbaćnij, rąbaćnął, rąbaćnęli {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 8}}pot. {{/stl 8}}{{stl… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
rąbać — ndk IX, rąbaćbię, rąbaćbiesz, rąb, rąbaćał, rąbaćany rąbnąć dk Va, rąbaćnę, rąbaćniesz, rąbaćnij, rąbaćnął, rąbaćnęła, rąbaćnęli, rąbaćnięty, rąbaćnąwszy 1. tylko ndk «rozdrabniać, rozłupywać coś na kawałki (np. drzewo, lód itp.) czymś ostrym;… … Słownik języka polskiego
ciąć — ndk Xc, tnę, tniesz, tnij, ciął, cięła, cięli, cięty 1. «dzielić jednolitą całość na części, oddzielać coś od jednolitej całości, np. ostrym narzędziem; krajać, ścinać, rozcinać, wycinać» Ciąć materiał nożyczkami. Ciąć bandaż w kawałki, na… … Słownik języka polskiego
siec — ndk XI, siekę, sieczesz, siecz, siekł, sieczony 1. «uderzać mocno czymś ostrym (zwłaszcza białą bronią); ciąć na drobne kawałki nożem, tasakiem; rąbać» Siec szablą. 2. «bić, zostawiając na ciele czerwone pręgi, przecinając skórę; chłostać,… … Słownik języka polskiego
ciąć — I {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk a. dk Va, tnę, tnie, tnij, ciął, ciąćcięli, cięty {{/stl 8}}{{stl 7}} uderzać, bić, ranić czymś ostrym, cienkim, kaleczącym; rąbać, chlastać, smagać : {{/stl 7}}{{stl 10}}Ciął go szablą przez twarz (po twarzy) .… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
